De column in het AD van 28 maart. Klik voor een grotere versie.

Gèk wordt Bram van de opruimmania van zijn schoonzus Zik. Toch zijn Emine en Bram heel dankbaar voor de hulp van familie in de zorg voor Sara.

Het was niet voor niks één van de eerste woordjes die Sara kon zeggen: Zik. Afkorting van Zekiye, de naam van de tante die elke donderdag oppast. Ziiii,  Ziiiigk, roept Sara als ze ook maar even de kamer uitloopt. De ‘k’ van Zik klinkt nog nauwelijks als Sara haar roept, maar iedereen weet wie ze bedoelt. Zik, die lieve tante die altijd voor ons klaarstaat.

Zik (48) is de oudste van mijn vrouws zeven zussen en broertje. Van jongs af aan zorgde ze mee in dat grote gezin, en nu is ze als een tweede moeder voor Sara. Elke week neemt ze een cadeautje mee; speelgoed, kleren, een prinsessenklok voor haar kamer. Vaak gevonden in de kringloopwinkel, grondig schoongemaakt en altijd een hit. Zik voelt haarfijn aan wat Sara blij maakt.

Maar Zik doet meer. Ze ontvangt de fysiotherapeut en ze doet zelf ook oefeningen met Sara. En als Sara slaapt, wervelwindt ze door ons huis. Stofzuigen, dweilen, poetsen;  de badkamer, de toiletten. Niet zelden doet ze bezweet en met een ouwe schort voor de deur open als iemand onverwachts aanbelt. Met grote ogen kijkt ze dan wie het waagt haar huishoudelijke werk te onderbreken. Wegwezen, zie je haar denken, ik heb het druk, de was moet nog.

De eerste weken dat ze kwam, was ik vaak kleren kwijt. Ik laat nog wel eens wat slingeren. Maar niets ontsnapt aan haar opruimmanie. Ook schone kleren niet. En plotseling waren de keukenkastjes anders ingedeeld. Stonden er lelijke vaasjes in de vensterbank. En was mijn babyfoto vervangen door die van haar neefjes. ,,Ik wist niet wie dat jongetje was”, zei Zik, toen ik vroeg waar mijn lijstje was gebleven. Gèk werd ik soms van haar. Inmiddels lachen we er hartelijk om als Zik ons huis weer eens ongevraagd verbouwt. Op zo’n schat van een mens kan ik niet boos worden.

Want halverwege de middag, als het hele huis spik en span is, wandelt Zik vaak even met Sara. Ze doet boodschappen om vervolgens een uitgebreide maaltijd te koken – soepje vooraf, salades, alles er op en er aan. Als Emine en ik moe uit ons werk komen, kunnen we zo aanschuiven. Zik is een mantelzorger, maar ze krijgt nooit een ‘mantelzorgcompliment’ of een vergoeding. De gemeente weet niet eens van haar bestaan. Zelfs van ons weigert ze elk etentje of bedankje. Ze doet dit uit liefde. Zo is Zik één van de kanjers die ervoor zorgt dat we het redden. Dankjewel Zik!